Vakantiekriebels in Coronatijd
Momenteel heeft Corona ons allen nog aardig in zijn greep. Ondanks de versoepelingen zijn we voor mijn gevoel nog láng niet terug bij het oude, het oude vertrouwde waarvan ik echt niet wist dat ik het zo zou kunnen missen.
De gewone dagelijkse dingen zoals boodschappen doen en werken, zijn bij ons al een tijdje niet meer zo gewoon. De minder gewone dingen, noem het de kleine kersjes op de taart, zoals een dagje naar een pretpark of een ‘even-geen-papa-en-mama-dagje’ op een keihard festival zijn ook al een tijdje niet meer gewoon. En dan de nóg minder gewone dingen, die hele slagroomtaart inclusief verse kersen, de mooiste momenten om eindeloze herinneringen te maken, die gaan gewoon helemaal niet door: onze zonvakantie naar Bulgarije met opa en oma bijvoorbeeld. Zon, zwemparadijs, cocktails en eindeloos eten. Niet dus. En dat is huilen.
Huilen met de hoofdletter H.
Ter vervanging van deze lang verwachte vakantie stond ik, op de dag dat we eigenlijk zouden vertrekken, bij mijn schoonouders op de stoep. Niet voor een lekker bakkie of een ander waardig alternatief, nee, omdat zij op hun kleindochter zouden passen en ik gewoon maar naar mijn werk moest. Op zich niets mis met mijn werk hoor, maar op zo’n dag toch wel ietsjepietsje jammer. Mijn dochter huilde als een hongerige baby toen ik weg reed en ik begrijp dat, ik kon ook wel janken dat ik niet in het vliegtuig zat onderweg naar een zonnig oord, maar in mijn auto onderweg naar mijn werk.
Gelukkig hebben we deze vakantieloze week inmiddels achter ons gelaten, houden we dus nog een vakantie tegoed én voor komende zomer hebben we een leuk, nieuw plannetje gesmeden.
Geen cocktails en eindeloos eten, hopelijk wel zon en er is een zwemparadijs. We gaan zeker mooie herinneringen maken en de rit is godzijdank een stuk minder lang en intensief dan vliegen in Coronatijd: wij gaan deze zomer jeugdherinneringen ophalen in Slagharen!
#Wordt vervolgd
